Uciekł i rozpoczął podróż przez Szwajcarię i Francję, do Paryża. Tam osiadł u Marcela Grateau. W tym czasie nabył nową wiedzę o mechanice i elektronice. Udał się do Londynu pod nazwiskiem Charles Nestlé. Wkrótce ujawnił swoje odkrycie, m.in. był to Ammoniumthioglykolat – substancja redukcyjna, która dzieli część mostków siarkowych włosa. Włos kurczy się z długości, ale za to pęcznieje i przybiera formę nadaną mu przez wałek. Później za pomocą substancji oksydacyjnej (najczęściej wody utlenionej) mostki siarkowe zostają złączone.
8 listopada 1906 roku Nessler w gronie rzemiosła fryzjerskiego zaprezentował swój wynalazek. Zaproszeni najlepsi fryzjerzy skrytykowali nowość, argumentując, że ta metoda to zagłada dla rzemiosła – klienci czesani za pomocą wałków zrezygnują z ich usług ze względu na trwałość skrętu włosów.
Mimo ostrej krytyki Nessler nie zrezygnował z rozpowszechniania tej metody. W czasie wojny osiadł w USA. Dorobił się niezwykłej fortuny i jako multimilioner kontynuował dalsze studia nad włosem. Na skutek błędnych decyzji inwestycyjnych zbankrutował. Zmarł jako biedny człowiek w 1951 roku. Pozostawił po sobie trwałe dzieło pod nazwą trwała ondulacja.
Kilka słów o samej ondulacji:
Ondulacja była początkowo wykonywana przy zastosowaniu aparatu elektrycznego, który następnie został całkowicie wyparty przez dwa inne aparaty – parowy i kompresowy. Przekształcenie włosa w czasie trwałej ondulacji na gorąco następuje w wyniku przesunięcia łańcuchów keratynowych w skutek działania płynu oraz wysokiej temperatury. Ciepło może być dostarczone przez parę wodną (ondulacja parowa), przez grzałki elektryczne (ondulacja elektryczna) lub przez nagrzane klamry (ondulacja kompresowa).
Płyn do trwałej na gorąco produkuje się fabrycznie. W skład płynu wchodzą: związki chemiczne – kwaśny węglan sodu, NaHCO3, boraks, potas, kwaśny węglan amonu, tiosiarczan sodu, kwaśny siarczan, amoniak i jako ochrona – olej turecki. Główne działanie płynu podczas trwałej na gorąco polega na uwodornieniu, czyli częściowym rozłożeniu mostków siarkowych, które wiążą łańcuchy keratynowe. Związanie atomów siarki przez wodór powoduje rozluźnienie połączeń między łańcuchami keratynowymi, pozwalając tym samym na ich przesuwanie względem siebie przez naciągnięcie, nawinięcie lub przyciśnięcie włosów. Następuje wówczas przemiana keratyny. Przekształcenie obejmuje trzy czynniki: chemiczny (decyduje płyn do trwałej), fizyczny (decyduje temperatura), mechaniczny (decyduje nawinięcie włosów).
Dobór stężenia płynu do trwałej ondulacji na gorąco zależy od stanu włosów. Przy nawijaniu włosów do trwałej ondulacji na gorąco konieczne jest jednoczesne ich naprężenie. Pasma włosów przed nawinięciem należy zwilżyć płynem. Płyn rozluźnia wiązania mostków siarkowych i ułatwia przekształcenia struktury włosa, co dokonuje się mechanicznie wskutek naciągania i ściskania. Podgrzewanie ma na celu ułatwienie dotarcia płynu do wszystkich cząsteczek włosa oraz późniejsze utrwalenie przekształceń. Aby uniknąć zbyt silnego skrętu, należy stosować jak najgrubsze nawijacze, nawijające obfite pasma włosów, a także krótki czas reakcji i słabszy płyn.
Trwała ondulacja liczy sobie ponad 100 lat. Stale udoskonalana w technice i zastosowaniu panuje w salonach fryzjerskich. Aktualnie wykorzystywana jest do uzyskania skrętu włosów o bardzo lekkim bądź silnym działaniu przy częściowej trwałej. Produkowane płyny do tego zabiegu różnią się znacznie (tajemnica firm), ale najczęściej stosuje się w nich następujące składniki: kwas tioglikolowy, amoniak, urotropinę (składnik ograniczający pęcznienie włosa), emulgator i środki zagęszczające, a także wodę jako rozpuszczalnik. Przy stosowaniu płynu do trwałej ondulacji, zawsze istnieje konieczność neutralizacji włosów po zabiegu przez zakwaszenie.
Stefan Zdrojewski [...]
Źródło: Hair Club
A to inny jego wynalazek:
Więcej na : http://www.cosmeticsandskin.com
Bardzo ciekawe:)
OdpowiedzUsuń